Λίγα λόγια για το μπουζούκι με αφορμή το κονσέρτο στο Φεστιβάλ “NIMUFEST 2016”
Κονσέρτο για δύο μπουζούκια και συμφωνική ορχήστρα» 10 Νοεμβρίου 2016 Nis,
Σερβία Φεστιβάλ “NIMUFEST 2016” Dom Vojske Hall
Συνθέτης: Θόδωρος Μπρουτζάκης
Διευθυντής ορχήστρας: Sasha Nikolovski
Σολίστ:Βαγγέλης Τρίγκας – Νίκος Κατσίκης
Την Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου 2016 στην πόλη Nis, στη Σερβία, με τον γνωστό σολίστ του μπουζουκιού Νίκο Κατσίκη,
σε συνεργασία με τη συμφωνική ορχήστρα της Νις και υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Sasha Nikolovski,παίξαμε
το «κονσέρτο για δύο μπουζούκια και συμφωνική ορχήστρα» που έγραψε ο συνθέτης και συνεργάτης μου
Θόδωρος Μπρουτζάκης.
Η συναυλία έγινε στην αίθουσα Dom Vojske Hall, στα πλαίσια του φεστιβάλ “NIMUFEST 2016” που διοργανώνεται
στην πόλη επί 42 χρόνια και παίζονται έργα μεγάλων κλασσικών συνθετών. Εκεί, το κοινό υποδέχτηκε με πολύ μεγάλο
ενθουσιασμό και ενδιαφέρον ένα έργο που είναι ασυνήθιστο για τα δεδομένα τέτοιων διοργανώσεων κλασσικής
μουσικής, ένα κονσέρτο, δηλαδή, γραμμένο για ένα λαϊκό όργανο όπως το μπουζούκι και τη συνοδεία της συμφωνικής
ορχήστρας. Ο ίδιος ο συνθέτης, όντας γνώστης της Ελληνικής λαϊκής μουσικής και της αρμονίας της κλασσικής μουσικής,
κατάφερε να συγκεράσει μέσα σε αυτό το έργο το λαϊκό και το κλασσικό στοιχείο με ένα, κατά γενική ομολογία,
πολύ ενδιαφέροντα και καινοτομικό τρόπο. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα, πως στο αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας
βρίσκει την ευόδωσή της όχι μόνο η προσπάθεια του συνθέτη Θόδωρου Μπρουτζάκη, αλλά και η προσωπική μου
μακροχρόνια αναζήτηση για ένα σύγχρονο μέσο που θα επαναφέρει το λαϊκό μας όργανο, το μπουζούκι, στο προσκήνιο.
Μετά την ολοκλήρωση του κονσέρτου ήταν Ιδιαίτερη η στιγμή, όταν με τους Θόδωρο Μπρουτζάκη (πιάνο),
Νίκο Κατσίκη (μπουζούκι), Μαργαρίτα Καραμολέγκου (τραγούδι) και Γιώργο Διδάχο (κλασσική κιθάρα) παίξαμε «Τα παιδιά του Πειραιά»
του Μάνου Χατζιδάκι από την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» και το κοινό τραγουδούσε μαζί μας επιβεβαιώνοντας με
τον πιο έντονο τρόπο την αγάπη του για την Ελληνική Λαϊκή Μουσική.
Λίγα λόγια για το μπουζούκι με αφορμή το κονσέρτο ….
Ένα μουσικό έργο όπως το συγκεκριμένο,καταδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο πως το μπουζούκι μπορεί και πρέπει
να επεκταθεί και σε διαφορετικά είδη μουσικής και να ενταχθεί ακόμη και σε διαφορετικά ορχηστρικά σχήματα
από αυτά που το έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Έτσι θα καταξιωθεί όπως και τα υπόλοιπα όργανα και θα διευρύνει
το ρεπερτόριό του.Ενδεχομένως να υπάρχουν αντίθετες απόψεις που υποστηρίζουν ότι αυτή η εξέλιξη θα
αλλοίωνε το λαϊκό του χαρακτήρα. Θα έλεγα ότι ένα τέτοιο «άνοιγμα» όχι μόνο δεν θα ακύρωνε το λαϊκό του
χαρακτήρα, αντίθετα, θα ενδυνάμωνε την παρουσία του. Η ανάγκη αναζήτησης νέων μέσων προβολής του λαϊκού μας
οργάνου γίνεται πιο επιτακτική, αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ και πολλά χρόνια η συμμετοχή του στη σύγχρονη
λαϊκή μας μουσική και πιο συγκεκριμένα στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι είναι υποτονική ή σχεδόν ανύπαρκτη.
Είναι απαραίτητο να διευκρινίσω εδώ, ότι χρησιμοποιώ τον όρο «σύγχρονο λαϊκό» με την έννοια του δημοφιλούς
και όχι με την καθιερωμένη έννοια του παλιού μεταπολεμικού τραγουδιού με το μπουζούκι αναπόσπαστο κομμάτι του
και με τη μορφή που το γνωρίζαμε γενικότερα.
Παρατηρεί κανείς σήμερα ότι ενώ το μπουζούκι παραμένει το πιο δημοφιλές λαϊκό όργανο στην Ελλάδα, ενώ στη συνείδηση
των Ελλήνων αλλά και των ξένων είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής μας μουσικής, δεν υπάρχει παραγωγή σύγχρονων
έργων για να το ακούσει το κοινό και η ανάγκη αυτή ικανοποιείται μόνο από το παλιό ρεπερτόριο. Αυτό δημιούργησε
μία στροφή προς τα πίσω που τείνει να καταστήσει το όργανο μουσειακό είδος όπως έγινε για παράδειγμα και με το λαούτο.
Η αναβίωση του παρελθόντος, πιστεύω, υποδηλώνει κατά κάποιο τρόπο και την αδυναμία παραγωγής νέων προτάσεων για το
παρόν και το μέλλον. Η παράδοση,της οποίας την αξία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, είναι πηγή έμπνευσης για να
παράξουμε όμως νέο σύγχρονο πολιτισμό.